Kafdağı ortasında yük ağır, söz ağır, kalp ağır...Virane ki içinde hazineler saklıdır. Virane ki onu bakan gözler göremez. Dertle dertlenir, sözle yüklenir, azla azlanır,çokla çoklanır olursun.Yaprak döker, savrulursun;çiçek açar, meyvelenirsin. Senden olan el olur, elden olan sana gelir;bilemezsin.Emeğin kıymetini, zahmetini rahmette bulursun. Ahlanırsın,görünmezsin;adın geçmez bilinmezsin.
Çekilmez ülkesinin aşılmaz dağında küçük bir can yaşarmış. Dostu,yârânı çokçaymış.Ateşi olmayana od,ilacı olmayana em,sözü olmayana kelâm olurmuş. Bir gece hâl beyân olmuş. Yükünü sırtlanmış,gönlünü kilitlemiş, zamanı beklemeye başlamış. Ağaçlar yemişe durunca gelmiş zaman kapıya.Sessizce günleri beklemiş sabırla. Zamanın sesini beklerken sabırla can,çevresinde dolanan yârânı azalmış. Sükutu üstüne giyinmiş can.Günler geceleri,geceler günleri kovalamış durmadan.Can gün geçtikçe özüne yoldaş olmuş, içindeki deryayı görmüş, özünü bulmuş. Varlıktan sıyrılınca gönül aynasında ruhun cemâline ulaşmış. Hâlâ yükü ağır sözü ağır, kalbi ağırmış. Seneler geçmiş böylece...Can beklerken yorulduğunun, tükendiğinin farkına varamamış.Bir gün yine varlık aynasına baktığında ruhu görmüş kendinde. Can ruha bürünmüş, nakışlanmıştı üstüne. Artık görünmez olmuştu canın sûreti, ruha göre.
Son nefeste ses vermiş zaman,vuslat geldi artık diye.Can anlayamamış bu sözün hikmetini.Can toprağa girince ruh kalmış zamanla ortada.Zamanın ruhu olmuş artık isimleri.Bir olmuşlar,sır olmuşlar, ses olmuşlar birbirlerine.
Ruh sormuş zamana bir gün. Bu hâlin hikmeti ne?Zaman gülümsemiyor,anlatmış Sabra alıştırmasaydım canı, çıkar mıydı hâlin üryânı!Sabırla sükut giyindi can. Seni etti bana armağan. Dilimin bağı çözüldü işte o an.Sonsuzluğu yakalamanın hikmeti işte budur. Sözü bekler,yârânı bekler ve can yorulur. Özüne baktıkça, hikmeti görür, ruhunu bulur.
Söze boğulmadan sabırla bekleyen insan! Sen de vuslat geldiğinde ulaşman gereken sonsuzluğa ulaşacaksın.Yeter ki doğru zamanda olmayı, doğru kapıda beklemeyi,sabırla zamanın ruhuna ulaşmayı bil!Muhabbetle...