Ahi Evran’ın Bir yıl Kaldığı Denizli ile Kırşehir, kardeş Şehir Horasandan Anadolu ya gelen Ahi Evran I Veli Kayseri, Konya ve Denizli ‘den, Kırşehir’e gelerek ömrünün son, on üç yılını burada Yaşayarak şimdiki Ahi Evran Camiinin Olduğu yerde Moğollara Karşı verdiği Savaşta Doksan üç Yaşında Şehit Edilmiştir.
Kırşehir ve Denizli de, Düzenlenen Uluslararası şiir Şölenlerinde tüm sosyal ve kültürel Etkinlikler de bir Ahi Şehri olan Denizlili Şair, yazar, ozan ve akademisyenler ile sık sık bir araya geliriz.
İki bin on yedi Yılında Denizli Büyük Şehir Belediyesi Kent konseyi ile Pamukkale Üniversitesinin Ortaklaşa düzenledikleri Uluslar Arası şiir şölenine Kırşehir i Temsilen benim de davet edildiğim büyük Etkinlikte. Bu vesile İle yurt içi ve yurt dışından katılan birbirinden değerli Şair dostlarımız ile tanışma fırsatlarımız oldu.
İki bin Yirmi İki yılı Temmuz ayında Bir akşam vakti Denizlili Şair dostum İsmail Gökçe İnternet Üzerinden Görüntülü Beni aradı biraz hal hatır sorduktan sonra. Konu edebiyattan açıldı şairlere sahip çıkılmadığını, gereken değerin verilmediğini şiir kitaplarının büyük emekler ile hazırlandığını maalesef okunmadığını Anlatırken çok öfkeli idi.
Ben şair dostumu biraz teselli etmeye çalıştım şairlerde öfke olmaz şairler sevgi, saygı, sabır ve hoş görü ile yoğrularak pişer ayrıştırıcı değil birleştirici olur. Şairlerin çile yüklü kervanı toz, dumanlı, uzun, ince bir yolun yolcusudur. Yunus Emre’yi, Pir sultan Abdalı, Karaca Oğlanı, Ferhat ile Şirini, günümüz de Aşık Veysel ‘i, Muharrem Ertaş’ı, Neşet Ertaş’ı örnek verdim. Bunlar bu dünyada çilelere göğüs gererek yaşadılar dememe rağmen, şairliği bırakacağım dedi, bende Şair olan Şairliği bırakmaz dedim ve şiir ile karşılıklı atışmaya başladık, maalesef İsmail’i, çok kızdırmışlar vallahi zor ikna ettim.
ŞAİRLİĞİ BIRAKTIM
Ekonomik düzen kırdı belimi,
Yazdım yıllarca da bağrımı yaktım,
Kimseler anlamaz bilmez halimi,
Bundan sonra şairliği bıraktım.
İSMAİL GÖKÇE
Şair olan cahillere darılmaz,
Gönül insanıdır asla kırılmaz,
Hiç kimseye yardım için sarılmaz,
Şair olan şairliği bırakmaz.
İBRAHİM DÜĞER
Kahroldum üzüldüm bıktım derdimden,
Şaire destek yok yurdum ferdinden,
Bilirim şiirler ağlar ardımdan,
Bundan sonra şairliği bıraktım.
İSMAİL GÖKÇE
Erenlerin meclisinde yoğrulur,
Muhabbetin ateşiyle kavrulur,
Yunus gibi diyar diyar savrulur,
Şair olan şairliği bırakmaz.
İBRAHİM DÜĞER
Yazılan şiirler toplum malıydı,
Emekli şair de Allah kuluydu,
Yazarken gerçeği gözüm doluydu,
Bundan sonra şairliği bıraktım.
İSMAİL GÖKÇE
Kaynağından ırmak akar göl vardır,
Hak vergisi hece dizen dil vardır,
Önlerinde uzun ince yol vardır,
Şair olan şairliği bırakmaz.
İBRAHİM DÜĞER
Ne okuyan var nede anlayan,
Şairin sözünü yoktur dinleyen,
Oysa şairlerdi dertle inleyen,
Bundan sonra şairliği bıraktım.
İSMAİL GÖKÇE
Şairlerin yükü aşk ile cefa,
Onlar bu dünyada sürmezler sefa,
İstifa etmeden düşün bir defa,
Şair olan şairliği bırakmaz.
İBRAHİM DÜĞER
Duygular ilhamlar kalbimde kalsın,
İlgili birimler bir ibret alsın,
Mezarda arasın bir şair bulsun,
Bundan sonra şairliği bıraktım.
İSMAİL GÖKÇE
Benden nasihattir sen güzel dosta,
Yüzümüz gülse de gönlümüz hasta,
Üzülsen de bile kalma sen yasta,
Şair olan şairliği bırakmaz.
İBRAHİM DÜĞER
Şiirlerimi hep gömün mezara,
Değer verilmiyor şair yazara,
Belki anar adım biri kazara,
Bundan sonra şairliği bıraktım.
İSMAİL GÖKÇE
İbrahim'im der ki bende gülmüyom,
Bu dünyadan vallahi dad almıyom,
İsmail'i kim kızdırmış bilmiyom,
Şair olan şairliği bırakmaz.
İBRAHİM DÜĞER